Zapora Canyon Dam została ukończona w 1963 r. jako jeden z wielu takich obiektów powstających na całym świecie od lat 50. do lat 70. XX wieku.
W ciągu trzech dekad wybudowano wtedy około tysiąca zapór zapewniających energię elektryczną, dostawy wody i bezpieczeństwo powodziowe milionom ludzi na całym świecie, w tym Wysoką Tamę Asuańską w Egipcie oraz zapory Kurobe w Japonii, Idukki w Indiach, Ilha Solteira w Brazylii i Contra w Szwajcarii.
W tamtych czasach nie było jeszcze oprogramowania CAD, które mogłoby wspomagać projektowanie tych gigantycznych konstrukcji. Zapora Glen Canyon, jedna z największych zapór betonowych na świecie, „została zaprojektowana z wykorzystaniem suwaków logarytmicznych i tabel trygonometrycznych” — mówi Winslow. „Wszystkie rysunki powstawały ręcznie na stołach kreślarskich”. Ponieważ istnieją tylko papierowe projekty i schematy konstrukcyjne, specjaliści Bureau of Reclamation mają ograniczone informacje na temat wpływu starzenia się materiałów, czynników pogodowych i ekstremalnych zmian poziomu wody na stan zapory.
Problem ten dotyczy nie tylko zapory Glen Canyon — według danych Banku Światowego ponad połowa z istniejących obecnie na świecie 58 000 dużych zapór jest użytkowana od co najmniej 50 lat. Konieczność znalezienia lepszych narzędzi do utrzymywania zapór i zwiększania ich odporności jest zatem wyzwaniem globalnym.